Honorowi Obywatele Elbląga

Papież św. Jan Paweł II (właśc. Karol Wojtyła) 

Polski duchowny rzymskokatolicki, pierwszy papież Polak, a także poeta, z zamiłowania aktor, dramaturg, pedagog i poliglota. Filozof historii, przedstawiciel personalizmu chrześcijańskiego. 
Karol Wojtyła został wybrany na papieża 16 października 1978 r. przyjmując imię Jan Paweł II. Głównym celem jego papiestwa była transformacja Kościoła katolickiego. Podczas swojego pontyfikatu odwiedził 129 państw, co było odczytywane jako chęć poprawy relacji pomiędzy różnymi religiami i narodami. Błogosławionymi ogłosił 1338 osoby, a świętymi 482. 
Papież odwiedził Elbląg w dniu 6 czerwca 1999 r. Na lotnisku sportowym odprawił mszę św., w której uczestniczyło ok. 300.000 wiernych. Zasługi papieża Jana Pawła II dziś zwanego „Wielkim” są powszechnie znane.
Po śmierci został beatyfikowany w Święto Miłosierdzia Bożego 1 maja 2011 r. przez papieża Benedykta XVI. Kanonizacja bł. Jana Pawła II nastąpiła w obecności dwóch papieży: urzędującego Franciszka i emerytowanego Benedykta XVI 27 kwietnia 2014 r. w Niedzielę Miłosierdzia Bożego. 
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr VII/191/99 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 19 maja 1999 r.

Stanisław Wójcicki 

Podczas kampanii wrześniowej brał udział w obronie wschodnich ziem Rzeczypospolitej, uczestnicząc m.in. w bitwach pod Pińskiem i Wilanowem. Po kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” dostał się do niewoli sowieckiej. Następnie został przekazany przez Rosjan Niemcom. Przebywał w oflagu niemieckim. Zwolniony powrócił w rodzinne strony w okolice Starachowic. Trafił do oddziału „Szarego” przemianowanego w 33 Pułk Piechoty Legionów AK. 
Dotarł do Elbląga 24 marca 1945 r. po zakończeniu działań wojennych w składzie Morskiej Grupy Operacyjnej. Zadaniem grupy było m.in. zabezpieczenie urządzeń portowych, ochrona resztek ocalałego majątku. 
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr XLVI/456/93 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 25 listopada 1993 r.


Generał bryg. Bolesław Nieczuja-Ostrowski 

Szkołę oficerską ukończył w 1931 r. w stopniu podporucznika. Podczas kampanii wrześniowej dowodził kompanią, a następnie batalionem. Po ucieczce z niemieckiej niewoli działał w konspiracji w Związku Walki Zbrojnej we Lwowie, a następnie na terenie Podkarpacia i ziemi krakowskiej. W 1944 r. został mianowany dowódcą 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej operującej w okolicach Miechowa, Olkusza i Pińczowa. Po rozwiązaniu AK przybył z grupą swoich żołnierzy na „ziemie odzyskane” koło Elbląga. 
Był trzykrotnie aresztowany i dwukrotnie skazany na karę śmierci. W wyniku apelacji wyrok śmierci został zmieniony na dożywocie. Więzienie opuścił po 7 latach. 
W 1991 r. został mianowany na stopień generała brygady w pierwszych nominacjach generalskich przyznanych przez ówczesnego Prezydenta RP Lecha Wałęsę.
Odznaczony: 
1. Krzyżem Virtuti Militari V kl.; 
2. Krzyżem Walecznych; 
3. Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami; 
4. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski; 
5. Krzyżem Armii Krajowej; 
6. Krzyżem Drugiej Obrony Lwowa; 
7. medalem „Pro Ecclesia et Pontifice” nadanym przez papieża Jana Pawła II; 
8. Honorowym Obywatelstwem Miasta Elbląga, 
9. Honorowym Obywatelstwem Miasta Miechowa, 
10. Honorowym Obywatelstwem Miasta Wolbromia, 
11. odznakami honorowymi: ZHP, Polskiej organizacji Wojskowej we Lwowie, Stowarzyszenia Żołnierzy AK w Krakowie.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr XXX/248/92 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 30 czerwca 1992 r.


Ks. infułat dr Mieczysław Józefczyk 

Przez wiele lat związany z Elblągiem jako kapłan.
Od 1968 r. sprawował funkcję proboszcza w parafii pw. św. Mikołaja (obecnie  parafia katedralna pw. św. Mikołaja). Wykładowca historii sztuki i konserwacji zabytków w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu. Kapelan Armii Krajowej. Zasłużony dla architektury i ratowania zabytków Elbląga. 
Autor cenionych publikacji na temat dziejów Elbląga, a także historii Kościoła w Elblągu takich, jak:
- „Średniowiecze Elbląga”
- „Elbląg i okolice 1937-1956. Chrześcijaństwo tyglu dwóch totalitaryzmów
-„ Elbląg 1772-1850”
Odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr LIV/523/94 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 19 maja 1994 r.

Stanisław Piekarski 

Przybył do Elbląga 16 czerwca 1945 r. Został tu skierowany wraz z grupą tramwajarzy. Ich zadaniem była odbudowa i uruchomienie komunikacji tramwajowej.
Stanisław Piekarski został kierownikiem technicznym nowo uruchomionego po wojnie zakładu o nazwie Tramwaje Elbląskie. Stan zniszczeń obiektów i taboru w Elblągu był tak duży, że eksperci sugerowali likwidację sieci tramwajowej i wywiezienie resztek taboru do innych ośrodków. Determinacja elbląskich tramwajarzy sprawiła, że pierwsze tramwaje pojawiły się na ulicach Elbląga już 6 czerwca 1946 r. co dało początek reaktywowania komunikacji tramwajowej w mieście. Będąc kierownikiem warsztatów tramwajowych, a następnie działu administracyjno- gospodarczego zmodernizował stację prostownikową, unowocześnił tabor tramwajowy oraz powstały układy sieci tramwajowej i szereg przystanków.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr VI/76/94 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 15 grudnia 1994 r.


Lech Baranowski 

Organizator poczty w Elblągu. Członek pierwszej grupy pocztowców, którzy w dniu 14 kwietnia 1945 r. dotarli do Elbląga. 
Lech Baranowski zorganizował pierwszy urząd pocztowy na terenie miasta, a także spedycję przesyłek pocztowych. Zrobił sam pierwszą pieczątkę z gumy, wykrawając napis skalpelem chirurgicznym. Podłączył pierwsze telefony do urzędów i instytucji miejskich. Gromadził pozostawiony sprzęt, który później posłużył do uruchomienia systemu łączności telefonicznej w Elblągu. Przez wiele lat związany z pocztą. Jeden z  pionierów – ludzi, którzy odbudowali miasto z powojennych zniszczeń.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr VIII/155/95 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 20 kwietnia 1995 r.

Hans-Gunther Schrock-Opitz 

Obywatel Niemiec, mieszkaniec Leer we Wschodniej Fryzji. Przyjaciel Elbląga oraz młodzieży. Dzięki jego inicjatywie doszło do podpisania umowy o współpracy między Elblągiem a Leer. Po wojnie Hans-Gunther Schrock-Opitz został nauczycielem tańca. Założył własną szkołę tańca w Leer. Był animatorem kultury w Dolnej Saksonii oraz instruktorem nauki tańca. Przez wiele lat był także członkiem jury międzynarodowych konkursów tanecznych.  W 1976 roku zorganizował pierwszy z 34 turniejów ITE European Cup w Hadersleben w Danii. Dzięki niespożytej energii i tanecznej pasji Hansa-Gunther Schrock-Opitza wielu mieszkańców Dolnej Saksonii nauczyło się tańczyć. Wielokrotnie odwiedzał Elbląg, wspierał wymianę młodzieży i kontakty kulturalne między Elblągiem a Leer. Propagował idę pojednania polsko-niemieckiego.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr XXV/467/97 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 12 czerwca 1997 r.

Helena Pilejczyk 

Przybyła do Elbląga z rodzicami w 1950 r. Pierwszą pracę w Elblągu podjęła w szkole podstawowej. Od 1972 r. pracowała w Wydziale Prawnym Zakładów Mechanicznych „Zamech” w Elblągu. Znana była jako lekkoatletka, jednak jej talent ujawnił się w innej dyscyplinie – w jeździe szybkiej na lodzie. Zdobyła m.in. brązowy medal olimpijski w jeździe szybkiej na lodzie na 1500 metrów na Olimpiadzie w Squaw Valley w 1960 roku. Ustanowiła 48 rekordów Polski. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wychowała wielu znakomitych zawodników, którzy idąc w jej ślady zdobywali medale i ustanawiali kolejne rekordy. Helena Pilejczyk jest wybitną trenerką i wychowawcą młodzieży, która dzięki sportowym osiągnięciom rozsławiła Elbląg.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr XXIX/960/2002 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 20 czerwca 2002 r.

Ryszard Rynkowski 

Urodził się w Elblągu. Był uczniem klasy fortepianu w Państwowej Podstawowej Szkole Muzycznej i uczniem I Liceum Ogólnokształcącego. Po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie zaczął swoją karierę piosenkarską i kompozytorską. Jest artystą cenionym przez przedstawicieli młodego pokolenia, a także starszych fanów, pełnych podziwu dla jego piosenkarskiego talentu. Powszechnie znane są także jego przedsięwzięcia filantropijne. Wspiera działalność Fundacji Elbląg, fundując stypendia dla najzdolniejszych uczniów elbląskich szkół. Za działalność na rzecz dzieci został uhonorowany Orderem Uśmiechu.  W 2012 r. trener grupy młodzieży z Elblaga i okolic w programie telewizyjnym „ Bitwa na głosy”.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr XXIX/961/2002 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 20 czerwca 2002 r.

Hans Jurgen Schuch 

Przewodniczący Związku Elblążan w Niemczech i prezes Stowarzyszenia „Truso – Vereinigung e.V”. Ma swój duży wkład w zachowanie i rozwój kultury w Elblągu. Historię regionu przybliża dzięki publikacjom i wydawnictwom (seria „Zeszyty elbląskie”, gazeta „Wiadomości Elbląskie”). Podczas konferencji naukowych i popularno-naukowych wygłosił wiele referatów na temat przeszłości miasta i regionu. Dzięki jego pomocy pozyskano fundusze na remont katedry, Galerii-El, na odbudowę wielu kamieniczek dla potrzeb instytucji charytatywnych i kulturalnych m.in. Biblioteki Elbląskiej. Orędownik współpracy między byłymi a obecnymi mieszkańcami Elbląga.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr VIII/119/2003 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 26 czerwca 2003 r.

Ojciec franciszkanin Andrzej Czesław Klimuszko 

Święcenia kapłańskie otrzymał w 1934 r. Podczas II Wojny Światowej ukrywał się w wielu miejscowościach. Ten dramatyczny okres wyzwolił jego niezwykłe zdolności. Z Elblągiem związany od 1961 r. Przez dwadzieścia lat służył ludziom chorym oraz potrzebującym pomocy w odnalezieniu osób zaginionych. Zasłynął jako jasnowidz. Na podstawie fotografii potrafił określić losy poszukiwanych osób. Zajmował się także ziołolecznictwem. Pozostawił spisane zestawy ziół na ok. 127 chorób i dolegliwości, z których chorzy korzystają do tej pory.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane pośmiertnie uchwałą Nr XIII/265/2004 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 19 lutego 2004 r.

Prof. Henryk Iwaniec 

Matematyk. Ukończył Technikum Mechaniczne w Elblągu. W 1971 r. ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a rok później obronił doktorat z matematyki na tej samej uczelni. W latach 1971 – 1983 pracował w Instytucie Matematycznym PAN. W 1976 roku obronił rozprawę habilitacyjną. W 1983 r. otrzymał tytuł profesora i w tym samym roku osiadł w USA. Był pracownikiem kilku uczelni wyższych. W styczniu 1987 r. objął stanowisko profesora matematyki na Uniwersytecie Rutgersa w New Jersey, które sprawuje do dziś opiekując się doktorantami. W 1995 r. został członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk. Prof. Henryk Iwaniec jest światowej sławy matematykiem, specjalizującym się w analitycznej teorii liczb. Autor 190 opracowań naukowych.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr XXIX/723/2006 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 13 kwietnia 2006 r.

Prof. dr hab. Marian Biskup 

Związki profesora Mariana Biskupa z Elblągiem rozpoczęły się w 1946 r. Wynikiem jego pierwszego pobytu w Elblągu był pierwszy spisany zarys historii miasta w języku polskim, dotyczący średniowiecza i okresu nowożytnego. W ocenie historyków były to prace pionierskie, które do dziś nic nie straciły na swojej naukowej wartości, ale co więcej stanowiły punkt wyjścia do dalszych badań.
Marian Biskup zredagował w latach 1961 – 1985 dziesięć tomów „Rocznika Elbląskiego” i do dziś pozostaje honorowym członkiem komitetu redakcyjnego. Pierwszy tom „Rocznika Elbląskiego”, który ukazał się w 1961 r. otwierał artykuł profesora Mariana Biskupa pt. „Potrzeby historiograficzne Elbląga i jego regionu”. Dzięki jego pracy czasopismo to utrzymywało wysoki poziom naukowy oraz stało się znane w kraju i za granicą. 
Honorowe Obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr VI/62/2007 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 19 kwietnia 2007 r.

Gerard Jürgen Blum Kwiatkowski 

Artysta plastyk. Działalność artystyczną rozpoczął w latach 50-tych. Współzałożyciel i kierownik Klubu Młodej Inteligencji „Czerwona Oberża” w Elblągu (1956-1961). W 1961 r., już jako członek Związku Polskich Artystów Plastyków zwrócił się do władz elbląskich o powierzenie jego opiece ruin kościoła podominikańskiego na Starym Mieście, w celu urządzenia w jego ocalałych pomieszczeniach pracowni i galerii sztuki. Pierwsza wystawa w Laboratorium Sztuki Galeria EL odbyła się w 1961 r. i prezentowała malarstwo Janusza Hankowskiego oraz rzeźby Gerarda Kwiatkowskiego.
Gerard Kwiatkowski był kierownikiem Galerii EL do 1974 r. Wykorzystując swoje związki z Zakładami Mechanicznymi Zamech w Elblągu, w 1965 r. podjął wraz z Marianem Boguszem inicjatywę zorganizowania Biennale Form Przestrzennych. 
W latach 1972 – 1973 Gerard Kwiatkowski był współtwórcą pierwszego w Europie Środkowo – Wschodniej artystycznego zina „Notatnik Robotnika Sztuki”. W założeniu „Notatnik” był miejscem wymiany idei artystycznych i prezentacji postaw twórczych. 
Gerard Kwiatkowski zgromadził w swojej kolekcji dzieła sztuki artystów współczesnych z całego świata, w tym z Polski. Jego zbiory liczą ponad dwa tysiące prac. Trwałe kontakty z Elblągiem i Galerią EL zaowocowały w 2011 r. przekazaniem Elblągowi przez Gerarda Kwiatkowskiego ponad 200 prac ze swojej kolekcji.
Gerard Kwiatkowski otrzymał wiele nagród i wyróżnień.
Honorowe Obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr V/86/2011 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 26 kwietnia 2011 r.

Dr Ryszard Tomczyk 

Artysta malarz, rysownik, krytyk teatralny i literacki. Publicysta i recenzent kultury. Członek Związku Polskich Artystów Plastyków i Członek Związku Literatów Polskich. Inicjator i redaktor licznych pism i periodyków: „Elbląski Magazyn Ilustrowany, „Kwartalnik Elbląski „TygiEL, dwutygodnik „Jednak Centrum” dwutygodnik „Regiony”. Utrzymywał stałą współpracę jako eseista i krytyk z periodykami o zasięgu krajowym takimi jak: „Poezja dzisiaj”, „Autograf”, czy „Ulica Wszystkich Świętych”. Autor licznych publikacji książkowych.
Po II wojnie światowej, wraz z rodziną zamieszkał w Sopocie. Ukończył filologię polską w 1953 r. w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Po studiach podjął pracę nauczyciela w Elblągu.
Tytuł doktora obronił w 1976 r. na Uniwersytecie Gdańskim przedkładając dysertację poświęconą monografii olsztyńskiego Teatru im. Stefana Jaracza. W tym też roku zostaje członkiem rzeczywistym Związku Polskich Artystów Plastyków. 
W latach 1980 r. - 1987 r.  piastował stanowiska dyrektora i komisarza Galerii EL. Galeria pod jego kierownictwem zmienia swoją nazwę i profil działania z Laboratorium Sztuki na Centrum Sztuki. 
Ryszard Tomczyk swoje prace plastyczne wystawiał na ponad 40 ekspozycjach indywidualnych oraz kilkudziesięciu zbiorowych. W latach 1966-1990 był współzałożycielem, długoletnim prezesem, członkiem prezydium oraz animatorem działań Elbląskiego Towarzystwa Kulturalnego. Piastował stanowisko prezesa Związku Teatrów Amatorskich w Elblągu, był założycielem i prezesem Stowarzyszenia Autorów Elbląski Klub Autorów. W latach 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej w Elblągu.
Ryszard Tomczyk za swoją twórczość artystyczną i działalność społeczną, był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany licznymi nagrodami, wyróżnieniami i dyplomami. Odznaczony m.in.:  Złotym Krzyżem Zasługi, dwukrotnie odznaką Zasłużonego Działacza Kultury oraz Medalem dla Zasłużonego Działacza Kultury. 
Honorowe Obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr VII/134/2011 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 30 czerwca 2011 r.

 
Lech Wałęsa – Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (1990-1995) 

Polski polityk i działacz związkowy. W trakcie trwania strajku w grudniu 1970 r. był aktywnym uczestnikiem prac i jednym z przywódców Komitetu Strajkowego. 
Po tragicznych zajściach grudnia '70 i śmierci 39 robotników zaangażował się w prace związku zawodowego metalowców oraz został społecznym inspektorem pracy. W 1976 r. został zwolniony z pracy za publiczną krytykę koncesjonowanych organizacji związkowych. W 1978 r. włączył się w działalność Wolnych Związków Zawodowych. Był członkiem redakcji "Robotnika Wybrzeża", współpracował z KOR, organizował stoczniowców, kolportował ulotki, wraz z innymi działaczami organizował spotkania dotyczące praw pracowniczych i samokształcenia. W latach 70-tych był wielokrotnie przesłuchiwany i zatrzymywany przez funkcjonariuszy SB.
W sierpniu 1980 r. był jednym z głównych inicjatorów protestu w Stoczni Gdańskiej i przewodniczącym Komitetu Strajkowego. W kolejnych dniach strajku został Przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 31 sierpnia 1980 r. z ramienia MKS podpisał z delegacją rządową Gdańskie Porozumienia Sierpniowe. 17 września 1980 r. stanął na czele nowo utworzonej Krajowej Komisji Porozumiewawczej. W 1981 r. został wybrany najpierw na przewodniczącego zarządu Regionu Gdańskiego, a następnie – na pierwszym Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku – na pierwszego przewodniczącego NSZZ "S". 
Lech Wałęsa był jednym z pierwszych internowanych po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. Z aresztu został zwolniony w listopadzie 1982 r. W 1983 r. został laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. Przez lata 80-te prowadził nielegalną działalność opozycyjną. Już w kwietniu 1983 r. spotkał się z przedstawicielami Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej; w 1986 r. współtworzył jawną Tymczasową Radę "S"; w 1987 r. założył i stanął na czele nadal nielegalnej Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność"; w 1988 r. brał udział w organizowaniu strajku w Stoczni Gdańskiej oraz był współzałożycielem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ "Solidarność".
W 1989 r., jako przewodniczący strony opozycyjnej zasiadł do rokowań z władzami komunistycznymi przy Okrągłym Stole, które doprowadziły do częściowo wolnych wyborów parlamentarnych i wyłonienia rządu kierowanego przez „Solidarność”.
22 grudnia 1990 r. został pierwszym po wojnie, demokratycznie wybranym prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. W trakcie swojej prezydentury Lech Wałęsa doprowadził m. in. do wyprowadzenia wojsk radzieckich z terytorium RP oraz do znacznej redukcji polskiego długu zagranicznego. Stale działał na rzecz integracji Polski z państwami Zachodu, w tym do przyjęcia Polski do Struktur Paktu Północnoatlantyckiego oraz do Unii Europejskiej. W roku 1995 założył Fundację „Instytut Lecha Wałęsy”, której zadaniem jest wspieranie demokracji i samorządności w Polsce i na świecie. 
Honorowe Obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr IX/211/2011 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 27 października 2011 r.

 
Jerzy Julian Szewczyński 

Związany z Elblągiem od 1947 r. W sierpniu 1939 r. zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego i służył w Korpusie Ochrony Pogranicza. W czasie okupacji sowieckiej i niemieckiej pracował i jednocześnie uczył się w gimnazjum na tajnych kompletach. 1 września 1943 r. został zaprzysiężony na żołnierza Armii Krajowej przyjmując wówczas pseudonim „Kowal”. Po wkroczeniu wojsk radzieckich w kwietniu 1944 r. został zmobilizowany i skierowany do Oficerskiej Szkoły Lotniczej. Po przejściu na emeryturę całą swoją energię i miłość do ojczyzny skierował na działalność społeczną wśród mieszkańców Elbląga, Kresowiaków przybyłych z dawnych terenów Polski Wschodniej i  licznych grup Sybiraków. 
Od roku 1990 był Przewodniczącym Zarządu i kierował działalnością Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich.  Był również Przewodniczącym Zarządu Koła Światowego Związku Żołnierzy AK oraz Przewodniczącym Rady Kombatantów przy Prezydencie Elbląga. 
Jerzy Julian Szewczyński propagował wśród młodzieży historię Polskiego Państwa Podziemnego. Za swoją pracę i działalność na rzecz niepodległej Polski był wielokrotnie odznaczany najwyższymi odznaczeniami państwowymi w tym m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Honorowe obywatelstwo zostało nadane uchwałą Nr X/178/2015 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 29 października 2015 roku.